MiM Penyagolosa Trails (13 – abril – 2019)

Por César

Carreira de 60 km – 3.300 mt desnivel positivo. Con 1510 inscritos, 1296 finalizados, e que rematei no posto 611.

A viaxe a Castellón arrincou o mércores, con máis dúbidas que certezas. Logo dunha boa tempada de adestramentos, problemas nos derradeiros días, fixeron que saíra de Vigo sen telas todas conmigo.

Camiño a Castellón, fixemos parada en Valencia, xa que, as viaxes en familia, requiren sempre dalgún sacrificio 🙂 ). Coa visita ó acuario e máis ó museo das ciencias, din por rematado o período de adestramentos, co que foi, seguramente, o máis duro de todos.

O venres, xa en Castellón, paseo pola cidade, recollida de dorsal e volta para o hotel, que o sábado tocaba madrugar.

Ás cinco da mañá saio do hotel camiño das pistas de atletismo da Universidade Jaume I, onde terá lugar a saída. Vou camiñando, pois son un par de kilómetros, e así vou entrando en calor. Cando chego, fago uns poucos estiramentos, e paso o control de entrada. Somos case que 1.500 corredores, e hai que coller sitio.

Saída ás seis en punto da mañá, facendo media pista de atletismo, para saír ata a estrada, por onde facemos un par de kilómetros. Aproveito para ir gañando posicións, porque sei que, en canto cheguemos á pista, e logo á senda, vai a haber retencións. Así foi. Non hai sitio máis que para unha ou dúas persoas no mesmo camiño, polo que, subindo e baixando, camiñamos todos coma se fósemos en procesión. Chegando ó primeiro avituallamento, no kilómetro 8, en Borriol, xa podemos comezar a trotar. Unha vez alí, gardo o frontal , que xa non fará falla no resto do día, e collo os bastóns para encarar a primeira subida importante do día. Neste tramo vexo coma asoma Lorenzo por detrás co castelo de Borriol, situado no alto dunha loma, e aínda que a estampa ben merece unha foto, prefiro centrarme en avanzar, e non saca-lo móbil, de momento. O terreo, que nos acompañará no resto do día é árido, seco, e cheo de rochas e pedras soltas. Completado o ascenso, entramos nunha zona de pequenos sube e Baixa, rodeados de almendros, figueiras e olivos. O terreo é corrible, e aínda imos frescos, polo que o ritmo é vivo, quizáis demasiado, pero pode máis o corazón que a cabeza. Por aquí xa empezo a darme conta que, moitos corredores non son precisamente áxiles descendendo, e teñen moitos atrancos por mor da complexidade do terreo. Como vexo que podo gañar tempo, tírome en tódalas baixadas, e vou gañando posición. Creo que nunca adiantei a tanta xente baixando, a pesar de non ser un dos meus puntos fortes (se é que teño algún).

Despois de pasar por debaixo dunha pequena ponte, entramos nun bosque de piñeiros, que atravesamos por unha senda con máis terra que pedras, e que nos leva ata o segundo avituallamento. Logo de recargar combustible, párome a poñer un apósito, que levo unha zapatilla rozándome no talón esquerdo, e máis vale previr. Quedan dous tercios de carreira, e prefiro non arriscar.

Collemos un tramo de baixada que desemboca nun cauce de río completamente seco, e cheo de cantos rodados de tamaño considerable. Miro ó meu redor, intentando localizar algún cadáver de animal, ou voitres axexando no ceo, pero non vexo nada. ¡Menos mal! O camiño continúa durante un tramo pola beira deste curso seco, ata que voltamos a ascender un par de cotas, curtas pero exixentes, e logo unha terceira, pola que chegamos a Les Useres, terceiro avituallamento, onde nos recibe unha morea de público que non deixa de dar folgos. ¡Unha gozada! Bocata de atún con aceitunas, cambio de calcetíns para aliviar os pés, e seguimos camiño.

Comeza un tramo longo de subida, pero máis tendida que as anteriores, que se adapta mellor ás miñas pernas. O sol comeza a apretar, pero aínda se leva ben. Cambio o buff pola gorra, volvo a botar man dos bastóns, que xa non abandonarei ata os tres kilómetros finais, e collo ritmo. Chegado ó alto, volvo a divisar a cima do Penyagolosa. Dende aquí aínda non intimida. Estamos no kilómetro 36 de carreira. Un pouco máis adiante atopamos un punto de abastecemento de auga fresca, con música tecno a todo volumen, e «ducha» de auga fría para refrescarse, cousa que se agradece. Logo, novo descenso coma cabras, saltando de pedra en pedra, e adiantando corredores.

A Chegada ó cuarto avituallamento e, coma en tódolos demáis do día, costa arriba. ¡Qué manía teñen nesta zona de construir os pobos no alto de outeiros! Trátase dun pequeno santuario, novamente cheo de público, onde degusto unha empanada de espinacas que está de vicio, ademáis de dulces e…centrado como estou na comida, esquézome de botar crema do sol e cambiarme a camiseta, coma tiña pensado.

Dende aquí se inicia, dende o meu punto de vista, a subida máis dura da carreira. Polo desnivel, pola lonxitude pero, sobre todo, polo sol e a calor que pega con ganas. Dende o alto, unha voz «anima» ós corredores sen parar: ¡A calor non é máis ca un estado mental!; ¡Non se pensa, só se anda!… e así ata facer cume, onde esa mesma voz me informa que o camiño chámase o camiño do rei. Unha desas subidas que algúnha noite me asaltará nalgún pesadelo. Continuamos por un tramo máis ou menos corrible, onde atopamos un novo punto de abastecemento, con auga fresca. Non sei como facían para refrixera-la auga, porque non tiñan ningún xerador de corriente, e co sol que ía, a min semellábame unha misión imposible.

Tres ou catro kilómetros despois acadamos o derradeira avituallamento do día, en Xodos (Chodos según din eles). Uns voluntarios están a beber Estrella Galicia, pero non hai para os corredores, alomenos, ata chegar á meta. Só quedan dez kilómetros, e a derradeira ascensión. Chamo a Almudena para avisala de que todo vai ben, e mentalízome para tentar coller un ritmo cómodo, que me permita subir sen reventar. Éste é un dos tramos máis bonitos da carreira, xa que ascendemos por un bosque de piñeiros, resgardados do sol e con fresco. A vexetación aumenta, e aínda que segue habendo pedras, son menos numerosas que ata o de agora. Para a miña sorpresa, vou adiantando corredores, cousa non habitual en min. Esta circunstancia dame novos folgos, e fago o tramo final desta subida con máis enerxía. Collemos un camiño favorable polo que me atrevo a trotar, a pesares que as pernas xa están cascadas, pero como xa casi non queda…¡Merda! Outra vez costa arriba. E eu que xa pensaba que non había máis. É unha pequena subida, pero con bastante desnivel, alomenos para min.

Pasamo polo derradeiro punto de abastecemento de auga, e control de tempo. Non pero, porque aínda levo auga nos bidóns, e xa se cheira á línea de meta. Un novo descenso, por unha senda ancha, que remata estreitándose e enchéndose novamente de rochas soltas. Dou caza a un par de corredores a dous kilómetros de meta e, como levo algúns dedos magullados, prefiro non forzar, e déixome ir detrás deles ata a meta. Moreas de xente animando, e a satisfacción do deber cumprido. Os meus cálculos eran facer arredor das dez horas de carreira, se todo saía ben, e foron doce minutos máis, que, logo das miñas dúbidas iniciais, soubéronme a gloria.

Xa en meta, diríxome ás duchas, situadas nunhas casetas portátiles, e levo a grata sorpresa de que, aínda abrindo únicamente a billa da auga fría, sae quente.¡Unha gozada! Para rematar, masaxe e comida: caldo de verduras, de carne, paella, bocadillo de tortilla, biscoitos de varios tipos…non me pesei, pero seguro que gañei algún kilo co paso dos avituallamentos e a comida final. O malo, que o karma (e non o Carma) ten estas cousas, a viaxe de regreso a Castellón no autobús, por unha estrada de montaña chea de curvas que, con tanta comida, fixeron que se me revolvese o estómago, e cheguei á parada final, no centro da cidade, mareado coma un pato. Menos mal que me agardaba a familia para facerse cargo de min.

En resumo, unha bonita experiencia, aproveitando os días para coñecer lugares novos, e vendo como se organiza unha carreira de nivel internacional. Non é que sexan mellores ou peores que outras por ese motivo, pero sí que se nota que teñen moito traballo detrás para que non falte de nada en ningún sitio, para que te sintas seguro en todo momento, e non te teñas que preocupar máis que de face-la túa carreira. E iso non é doado, con máis de dous mil corredores espallados polo monte. Se che gustan as pedras e rochas, non che importa correr por un terro árido, sen máis gota de auga que a que atopes nos avituallamentos, e tes medo a correr só polo monte, esta é unha carreira ideal para ti, xa que non hai un só momento no que te quedes a solas contigo mesmo.

Maratón de San Sebastián – oso ondo. 25-nov-2018

Por Adán

Hay que vivirlo

Corría el mes de noviembre del 2017 ,cuando tomando unas cervezas con unos amigos hablábamos de lo dura e impredecible que es la vida ,y lo importante que es disfrutar en cada momento todo lo posible porque nunca se sabe cuándo tendrás que estar en una cama postrado o cuándo vendrá la de la guadaña a visitarte, y lo emocionante que supone asumir nuevos retos. Alguien propuso ir a correr a Donostia para participar en su maratón, así que el primer día que abrieron las inscripciones me anoté. Tenía exactamente un año por delante para preparar sin duda una cita muy especial.

Manos a la obra

Me puse a preparar un plan de 12 semanas genérico del maratón de Valencia con Bernardo y muchos amigos que fueron arrimando el hombro los días que había que apretar en los entrenos. Cumplido el plan al 95%, llegué a la cita, sin molestias y con buenas sensaciones.

Volé hasta Bilbao, haciendo escala en Madrid, donde perdí el vuelo y tuve que pasar más horas de las previstas en el aeropuerto. De Bilbao me desplacé en coche hasta San Sebastián, llegando por escasos minutos, antes de que finalizase el horario de entrega de dorsales.

El gran dia

8000 participantes entre maratón, media y los 10k,10 grados de temperatura y viento de 12 km/h en contra, que se haría notar especialmente en la segunda parte de la carrera, el perfil sería de algo más de 300m de desnivel positivo, con cajones de salida perfectamente delimitados que como es costumbre no todo el mundo cumplió, no siendo impedimento para en el primer kilómetro coger el ritmo que el cuerpo ya tenía más que asimilado 4:45 .

En cada bordillo una persona con una bandera nos avisa al grito de bordillo, 19 puntos de avituallamiento en la carrera, con geles, fruta, isotónicos y frutos secos.

Me voy dejando ir sin mirar el reloj, descubriendo el circuito moviéndome entre 4.40/4.50 en el km 14 que en la segunda vuelta será el 35, veo una subida de unos 150 m con un desnivel lo suficiente importante para marcar un antes y un después, pero ese momento todavía no había llegado, y ahí sería donde se me escapase la carrera.

Paso la media en 1.43.30, dejándome ir. Es en el km 28, tras algún ligero repecho, cuando noto que el cuerpo ya no va fluído, y ahora me cuesta mantener sensaciones. Empiezo a entrar en déficit, y ahora ya voy a ritmos de 5/5.15 pero con sensaciones de ir clavo.

El muro

Sobreviviendo llegue al kilómetro 35, donde tendría mi tumba. El cuádriceps estaba tieso y casi no se articulaba, me quedaba como clavado al suelo. Frenándome en seco, pasé de correr de 5.15 a los km siguientes hacerlos por encima de 6/7 minutos km, sobrevivir arrastrándome lo que quedaba de carrera, animado por el público que se volcó en todo momento con la carrera, tan cerca y tan lejos, tan frustrante , que hagas lo que hagas tu suerte está echada, y no vas a poder cambiar tu destino. Cuánto hubo que apretar para poder cerrar los 42 k., contento por haberme vaciado, pero muy gastado por todo el sacrificio que nos supuso a todos preparar el plan para dejarlo escapar a falta de 7 km esperemos, levantarnos y si hay otra oportunidad ser capaz de cerrar la carrera.

TIEMPO FINAL

3:47:37

MMP

Por qué correr en San Sebastián

Por su sobresaliente organización, por los servicios deportivos disponibles, duchas masajes y por la afición, que pese a que hacía un día horrible estaba en la calle animando no dejando que me rindiese,

Espero volver a correr en Donostia algún dia.

Maratona do Porto 2018: a negra é equipo

Por Suso

Esta crónica poderíase resumir como a historia dunha negra na XV Maratona do Porto, como unha pequena novela de aventuras dunha negra que percorre 42,195 quilómetros pola ribeira do Douro, como a metáfora de que é a negra: un equipo.

Introdución

Inicialmente non me plantexara facer unha maratón neste outono. Todo comezou tomando algo con Lete, onde comentamos a posibilidade de correr os dous xuntos algunha maratón, que por facilidades e loxística, resultou ser Porto. Esta sería a miña oitava maratón e a terceira participación en Porto. Non me apetecía impoñerme un plan nin ter obxectivos moi ambiciosos, quería escapar desa dinámica. Por iso a idea de correr xuntos a 4:30/km e intentar facer un sub3h10′, que sería a súa MMP, gustábame moito.

Despois de mes e medio parado, volvín adestrar a finais de agosto. O único obxectivo do plan era facer suficientes quilómetros para encarar con tranquilidade a maratón. Foron 8 semanas: as 5 primeiras de carga (con tiradas de 22, 26, 29, 28 e 32 km, respectivamente), 2 de descarga (competindo na MM Pontevedra e na Pedestre de Santiago) e a semana da maratón. Con resultados moi bos como a tirada de 32km a 4:22/km ou a MM de Pontevedra en 1h20’42», o traballo parecía estar ben feito para buscar ese sub 3h10′ en Porto.

Fin de semana da maratona

O sábado viaxei cos amigos de Correr en Galicia Amina e Lihto, e coa nécora Lete. Xa en Porto, este último e máis eu fomos ao noso hostal e logo a recoller o dorsal. Onde nos atopamos cos compañeiros Miguel Marzoa, Fran e Kandy.

Charlas e algunha foto, cea nun dos moitos sitios que hai pola ribeira do Douro e para o hostal a descansar.

Unha boa noite, descansando moi ben. Seguramente a falta de nervios axudou. Bo almorzo, preparar todo e xa estaba o gusanillo no corpo. Baixo a ameaza de chaparrón e algo xustos de tempo, imos ao guardarroupa e entramos no caixón. Últimos minutos, falamos cuns compañeiros de Atletismo A Estrada, quitamos as dúas camisetas vellas que levaba, e saída!

A maratona

A idea era saír por diante do globo de 3h15′ e poder coller ritmo constante a 4:30/km (ritmo exacto para facer 3h10’00»). Moito tráfico e km 1 en 4:41. Comeza a chover, que xunto co vento, vai darlle á carreira ese punto incómodo; aínda que eu atópome mellor nesas condicións que con calor. Dende aí, todos os quilómetros ata o km 15 saen entre 4:26 e 4:33 (non era unha obsesión ser un reloxo exacto, porque o perfil de cada km é distinto; pero a idea é que o corpo fose constante ao mesmo ritmo e relaxado). De feito, pasamos o km 10 en 45’06». O ritmo é bo e imos cómodos, pinta ben!

No km 15 paro para ir ao baño. Lete continúa nun grupito de 10 unidades que vai ao noso ritmo e no que fixemos a parte de máis vento. Tomeino con calma, non quería parar outra vez. Así que foi máis de medio minuto que logo tiña que recuperar. Xa que íamos xuntos, prefería recuperalo rápido e así poder seguir tranquilo despois. Polo que o km 16 saiu en 5′ e o km 17 en 4’07». Aínda que vendo o ritmo do gps, fixen uns 800m a 4’00″/km.

Xa no grupo de novo, fixemos o avastecemento do km 20, cruzamos a ponte e chegamos á media maratón: 1h34’56». Seguimos clavados para 3h10′ e as sensacións son boas. De feito, dende o km 18 ata o km 24 con vento a favor, mantemos un ritmo constante de 4:24-4:27/km. Ao xirar en Gaia, o ritmo mantense pero o vento é en contra, polo que o ritmo dende o km 25 ata o km 30 volve a ser de 4:27-4:30/km. Porén, comezamos a adiantar moita xente. Xa estamos nunha altura avanzada de carreira, nós mantemos ritmo e isto pinta moi ben. Despois de volver cruzar a ponte e ir cara o leste máis dun quilómetro, xiro de 180º e km 31 en 4:34. Lete dime que vai xusto, que xa vai sufríndoo e anímoo. Dígolle que imos moi moi ben! O ritmo, collendo a moita xente. Se nós imos mal, como vai o resto! Así que seguimos por esa longa Ribeira do Douro.

O km 32 en 4:30, o km 33 en 4:32, pero logo volvemos a recuperar ritmo e facemos o km 34 en 4:27, o km 35 en 4:29, o km 36 en 4:28, e o km 37 en 4:29. Só quedan 5 km e o reloxo marca 2:46:09. Así que tíñamos 30 segundos de marxe! Pequena, moi pequena, pero estábamos aí!

No km 34 Lete dime que non pode moito máis, que baixemos uns segundos. Anímolle dígolle que sen problema, que íamos por debaixo de 4:30/km, que hai marxe! Ese km 38 sae en 4:39 e o km 39 en 4:41, que é subida con adoquín. Chegamos a arriba da costa e agora pica para abaixo e temos vento un pelín a favor, pero Lete coméntame que non pode máis, que non ten forzas. Así que toca disfrutar dos últimos quilómetros e deixarse levar. Disfrutar de que o intentamos, de que ata ese momento foi unha carreira espectacular! 39 km moi moi bos! Así que a disfrutar e sufrir o menos posible. Km 40 en 4:53. O reloxo marca 3:00:24! Aínda nese momento estábamos en tempo, aínda que evidentemente non era factible. Pero iso mostra que o tíñamos aí aí. Km 41 en 5:14 e km 42 en 5:44. Xa os últimos 195, costa arriba foron moi moi suaves, a case 7’/km.

Tempo oficial: 3h13’00»

Tempo neto: 3h12’45»

Poscarreira

Moi moi contento pola carreira que fixemos e por poder disfrutar dunha maratón en equipo. Penso que a estratexia era boa e que non houbo sorte. Ademais Lete correra hai 4 semanas a Extreme Marathon de Sistelo, polo que o cansancio acumulado e a falta de frescura penso que foron os causantes dese baixón final. Aínda así, non hai que quedarse con iso, que é o de menos. Rematar unha maratón máis, correndo así tantísimos quilómetros e disfrutando cada un dos 42, é o importante. A verdade, é unha pasada compartir tantos quilómetros e tantos momentos polos que se pasa nunha carreira tan longa, sabendo que é unha cuestión de equipo pase o que pase. Por todo isto, noraboa polo pedazo carreira Lete!

Felicitar tamén a Miguel Marzoa pola súa gran carreira e conseguir un novo sub3h, e tanto a Fran e Kandy por rematar unha maratón tan dura como a que tiveron eles durante a última hora de carreira. Espectacular!

No aspecto persoal, moi boas sensacións. Disfrutei moito de poder correr a un ritmo alto tantos quilómetros. Sen presión nin ir extenuado. Muscularmente moi ben. Tan só a partir do km 32 notaba os isquios algo cargados, pero pouca cousa. Non foi ata o km 40, cando baixamos moito o ritmo, cando si que as pernas xa estaban moi moi pesadas. Imaxino que ao baixar tanto o ritmo apareceu o ácido láctico ou similares e aí xa se queixaban os músculos. Certo é que na volta ao hostal, máis de 30 minutos andando con vento, frío e chuvia, si que o pasei mal tanto en isquios e xemelos. Pero na carreira creo que todo perfecto.

O luns xa sen ningunha molestia. Tampouco cargado ao baixar escaleiras ou facer algún tipo de movemento. Si que noto as pernas cansas, pero molestias cero. Tan só os dous aquiles ao despertar me saudaron, pero moito máis leve que unhas semanas atrás. Así que máis non podo pedir. Uns días de descanso, e volta ao traballo!

Recuperar ben para intentar chegar fresco á MM de Vilagarcía, despois intentar facer moito traballo de forza durante decembro e en xaneiro comezar un plan que farei nas vindeiras semanas para chegar ben á Maratón Vig-Bay.

Agradecementos

Moitas grazas a todas as nécoras compañeiras do Carma por seguirnos aos cinco que alí estabamos, así como tamén aos Jackbauers polos seus ánimos, e aos compañeiros de viaxe Amina e Lihto, un pracer viaxar con eles! E como non, a Lete, por poder disfrutar desta aventura con el e compartir esa chegada a meta na alfombra vermella. Eres un crack Lete! Noraboa pola gran carreira que fixeches!

Quero mencionar a dúas persoas que nestes meses, sen plan de adestramento ningún, me permitiron adestrar con eles. Unha é ao foreiro de Correr en Galicia Gefreiter, que é un luxo de compañeiro de adestramento e que grazas a el estou como estou. Moitas grazas Miguel! E tamén á nécora Isaac, porque con el fixen as 4 tiradas máis longas destes 2 meses e case toda a MM Pontevedra; sorte en Valencia!

E para rematar, emprazar a todas as nécoras para o 7 de abril en Samil, alí nos veremos! Será unha gran festa na que será a miña novena maratón!

Apertas!

Maratona do Porto 2018 – 4/11/2018

Por Lete

Cando alá pola Primavera pasada comencei a cavilar sobre qué provas importantes facer no Outuno de 2018 (aínda non correra nin a Maratón da Coruña nin a Ultra Trail Serra da Freita, pero os corredores somos así de tolos..), pensei novamente en poñerme coma reto facer dúas provas de calibre preto unha da outra. Finalmente as elixidas foron a “Sistelo Extreme Marathon” (7 de Outubro) da que xa fixen crónica (e que probablemente foi unha das miñas mellores carreiras ata o de agora) e a outra sería a Maratona do Porto do 4 de Novembro na que sería a miña segunda aparición trala do ano pasado.

Quedara co compañeiro e amigo Suso Conde pra desplazarnos a Porto e fixemos a viaxe na agradável compaña de Ángel e Laura, dous compañeiros seus colaboradores tamén no grande portal galego de carreiras Correr en Galicia , e que tamén ían facer a maratón e a proba de 15k respectivamente . A verdade é que a viaxe fíxose curta e moi agradável falando obviamente todo o rato da paixón que nos une.

Chegamos a Porto arredor das 17:00 hora local e tanto eles coma Suso e eu fumos primeiro ao noso hotel a deixar as cousas. O noso hotel resultou un lugar ben curioso, ademáis de que nos custou identificalo pola ausencia de cartel que indicara algo. Era unha sorte de “escola de coaching e vida sá” que a verdade tiña un aspecto un pouco estrano..En todo caso tratáronnos ben e incluso na post-carreira fumos quenes de poder ducharnos alí.

Achegámos unha horiña máis tarde a “Centro de Congressos Alfándega” onde tiñamos que retirar o dorsal. Alí coincidimos co resto de maratonianos do Carma, Miguel Marzoa e os irmánsFran e Kandi.Despois de laretar un anaco e facer a fotiña de rigor deséxámonos boa sorte parao día seguinte. Suso e eu quedamos polo centro da cidade ata atopar un sitio onde facer a necesaria carga de carbohidratos e que desta quenda foi a base de patacas, arroz e frango principalmente. Seguidamente ao hotel e a descansar.

Eu durmín arredor de 5 horiñas pero a partir das 5 e pico xa estaba desvelado. Sobre as 6 despertou Suso e xa aproveitamos pra almorzar na habitación e as 8.15 xa tiramos cara a saída a que nos separaban uns dous km´s e medio. O ceo moi cuberto presaxiaba choiva e aire en carreira, e así foi ademáis dunha temperatura bastante fría.

Na saída tratamos de situarnos ben adiante, xa que o ano pasado que xa correramos xuntos tivemos a percepción de que un pouco máis atrás costa coller ritmo ata case pasados 3 kilómetros. Foi boa decisión porque despois do primeiro xa andábamos coa velocidade cruceiro prevista (polo menos ata a media maratón) de arredor de 4:30/km. Xa case dende o comezo a choiva apareceu e, aínda de xeito intermitente, xa non nos abandonou en todo o percorrido.

Neste punto teño que dar as grazas de xeito moi especial a Suso, que sacrificou un extraordinario estado de forma que de seguro lle daría unha marca Sub3h. por correr canda mín e facer de inmellorável lebre. A verdade é que foi un auténtico reloxio cando comprobo os parciais que ixemos…alucinante. Ademáis me fixo de “aguador” e pasou a carreira dándome non só folgos a mín senón a multitude de corredores, e era él quen animaba ao público ao pasar. Como me levou “có gancho” como se soe dicir, puiden aprezar perfectamente o seu correr doado, e sei de boa tinta que desfrutou coma un neno toda a carreira.

Pasamos a media maratón a 1h34´ longa e con boas sensacións. A verdade é que eu persoalmente me sentín bastante ben ata o km. 30; de feito comenteille a Suso que me notaba “vivo” nesa altura de carreira e os parciais indicaban que se apretaba os dentes dende aí teríamos o Sub 3:10 no peto (o que suporía MMP xa que teño 3:10:20). De feito íamos a ritmo de 3:08 prácticamente.

De volta da outra beira do Douro pola ponte afrontábamos a parte probablemente máis dura do percorrido, xa que a carreira está moi avanzada en kilometraxe a alonxándonos do centro convértese nunha zona máis solitaria que unido á dureza do día facía que case correramos sós durante uns 5 km. Nesta parte comezaba a sofrer de verdade. Suso me indicaba continuamente que seguíamos por baixo de 4.30 o kilómetro polo quee tocaba apretar aínda máis os dentes.

Pasado o túnel no centro seguíamos en tempo para o sub 3.10 pero despois do abastecemento do km. 35 empecei realmente a sofrer moito. No km. 37 (onde eu xa ía escarallado de todo) ven a anécdota “coñera” do día cando Suso púxose a cantar “Canta y no llores” e o portugués que tiña eu ao lado me di: “este está a brincar con nós? A verdade é que me arrincou un sorriso de onde xa non tiña ren, hahahaha! Ían caendo os segundos progresivamente pero polo 39 Suso me dí que aínda podemos facer o Sub 3:10 sen parar de animarme. Entón, chegando ao 40 e correndo xa sobre 5´/km foi cando lle dixen que erguía o pe, xa non ía facer sub 3:10 e realmente estaba destrozado. O derradeiro km. ía practicamente arrastrándome e incluso lle dixen que prefería camiñar os últimos 200m., pero non me deixou (ben feito Suso).

Chegamos á meta cun tempo de 3:12:48 o que supón a miña terceira mellor marca despois de9 maratóns. Probablemente foi a maratón onde cheguei máis esgotado.

Despois de beber e repoñernos un pouco na chegada comeceu o máis desagradable do día. O tempo virou a moito peor e ademáis de moita choiva comezou a facer un aire frío bestial que fixo que cada corredor tentara de poñerse a cuberto como ben puidera. Moito nos acordamos de Fran e Candi que aínda estaban en carreira e que de seguro estaban a sofrer as inclemenzas. Suso estivo como 15´ agardando no gardarroupa pola súa mochila. Todas as bolsas e pertenzas dos corredores espalladas polo chan mollado e baixo a choiva. Certamente inadmisible. Tarxeta vermella pra unha organización que polo demáis estivo ben, pero que tendo un “Bronze Label” da IAAF como ten non se pode permitir estos erros. Seica tamén houbo problemas nas duchas de feito. Moitos corredores entraron en pre-hipotermia porque algúns fixeron ata 45´ de cola no gardarroupa..Agardemos subsanen estes grandes erros en futuras edicións. As carreiras teñen que ter plan B, C..Neste sentido os maratóns de asfalto poderían aprender dalgunhas das grandes provas de montaña. O camiño ao hotel foi moi duro. Eu ía realmente lento e de feito penso que entrei tamén en pre-hipotermia, xa que ao chegar non sentía os pes e despois de ducharme 10´en auga quente seguía tremando sen control. Pouco a pouco fun mellorando e unha boa grelhada de frango e porco acabou por resucitarme. Volta a Galiza baixo un tremendo temporal xunto a Laura e Ángel que ían ata a Coruña, deixando antes a Suso en Vigo e a mín en Compostela.

Coma cada maratón que fago a experiencia é inesquecível. A Maratón ten algo especial, cheira

diferente a outras probas ou distancias sexa na estrada ou no monte. Ten un áurea de misticismo e romanticismo que namora.

Como diría o noso Presi Pancho: “Somos Maratonian@s!”